“Hiç kimse mutluluğu gizleyemez; gururlu ve ketum olmasına karşın Lugones’in kederi apaçık ortadaydı. Kırk yıl kadar önce, intihar ettiğini bana telefonla haber verdiklerinde üzüldüm ama şaşırmadım, çünkü vazgeçme ve yadsımalarla dolu tüm yaşamının gecikmiş bir intihar olduğunu düşündüm. Seneca’nın bile kayıtsız kalamayacağı bir özdeyişinde, Lugones, ‘Yaşamının efendisi olan insan, ölümünün de efendisidir,’ demişti”
