Dünya edebiyati’nda kafiye’yi, hele cinasli kafiye’yi icad eden ilk dil olarak Türkçe, bir mecazlar ve cinaslar lisanidir. Bir kelimeyi türlü manalarda kullanmak zevki, Türkçe’nin dehasini teskil eden çizgilerdendir. O kadar ki Türkçe, tarihin hiçbir devrinde, çagdas medeniyet dilleriyle yarisacak bir kelime zenginligine sahip olmamistir. Fakat herhangi bir kelimeyi birden ziyade manada kullanmak yolu ile bu sayi farkini ustalikla telafi etmistir. Su demek ki, Türkçede kelime sayisi az fakat kelimelerde mana sayisi, dilde bir saltanat kuracak ölçüde fazladir. Türkçe bir taraftan bu inceligiyle, diger taraftan cümlelerin harikulade üstün ve çesitli mimarisiyle, meramini ustalikla ifade etmistir.
