Gözyaşı içerdi, kan içerdi caddelerde hararetli mazgallar Bir kış alaca akşamında Önemi sezilmeyen yaşamlar ölümle yücelirken Kendini tanımayan Ölümlü bendim. Kelimelerim kaypaktı İçten içe çürüyen mekanik beden Bile isteye savuştuğum taşın altındaki el benimdi Doğruydu Hep yaşamaktan çok geçiştirdiğim günleri Arınamayacak olan bu sinmişliğim doğru Benimdi Ardımca göçüp giden bu mazi Eli kolu bağlı, kayıplarını söyleyen gözler Hiç uyanamadığım kâbus benim. Beni yoran da buydu işte! Yaşayamamak
