Siiri toplumsal olandan uzaklastrdiklari, anlamsiz ve soyut bir noktaya getrdikleri ve apolitk bir söyleyise yöneldikleri iddialariyla siklikla elestrilere maruz kalan Ikinci Yeni sairleri, her ne kadar bireyselligi öncelemis olsalar da siirlerinin tamamiyla toplumsaldan uzak oldugu söylenemez. Içinde yasadigi toplumla uzlasamayan bireyin iç bunaltlarini yansitrken toplumsala dokunmak zorunda kalan ve toplumsala baskaldiran Ikinci Yeniciler, siirlerinde bireyi özellikle "mekân aidiyet" ve "zorunluluk" üzerinden degerlendirirler. Bu baglamda Ikinci Yeni siirinde, mekân belirleyici bir unsur oldugu gibi siirlerin ana damari da mekân-insan iliskisi yönünde atar.
