“Neden karşıma çıktın? Yine mi tek kelime konuşmayacaksın? Madem geldin cevap ver! Söylesene yazdık da ne oldu, ölüm denen domuzdan kıl mı koparabildik! Kazdık da ne oldu, içimizde karanlıktan, yalnızlıktan başka ne bulabildik! Ama bitti Sait Faik, her şey yalan her şey boşuna. İnan tahammülüm yok yazmak denen ölümsüzlük oyununa. Bu lanetli mecburiyet artık bitsin. Hatta tüm konuştuklarımı unut gitsin. Seni görmeseydim bunları hatırlamayacaktım. Ben zaten kalemi bırakmışım.
