Durmaksizin degisim sürecinde hüznün, rengini, kokusunu, ritmini yansitabilir mi kurallarla kusatilmis, kurallarla kutsanmis herhangi bir dil? Ya aciyi?.. Ya aski?.. Ancak ve yalnizca, aci çekerken aci çektiren, aci çektirirken tuhaf bir doyuma ulasan ruhumuzu kattigimiz, dil kuraltanimazlarinin deltasinda çimlenmis “öykü / roman / siir“, cehennemin atesçileri sayilan inkarin, öfkenin, sorgulamanin en çocuksu coskusunu, en saf hüznünü, en çilgin umudunu, en kördügüm umutsuzlugunu kusanip bir sövalye gibi girese yasamin içine ve insanlar kendilerini kanatacak, yaralayacak çivilerin üzerine hiç çekincesiz atlarlarsa güzelliklere ulasmak için, hala umut var demektir... (Arka Kapak)
