Céleste bir sabah asansörde çıktı ortaya. Yüz on beş katı sessizce çıktık. En müthişi de zamanın ötesindeki bu uçuşumuzu kimsenin bölmemesiydi. Céleste sıcak toprak kokuyordu. Sonsuza kadar yukarı çıkacağımızı sanmıştım, bulutlara girip Ay’ın karanlık yüzüne yaklaşacaktık. Dahası o da benim gibi yüz on beşinci katta indi. Benim gibi okula gidiyordu.
Timothée de Fombelle’den çevreyi ve gezegeni kurtarma mücadelesi üstüne sıradışı bir aşk hikâyesi: O Benim Gezegenim.
