14 yasindaydi. 17 Agustos 1999 depremini Yalova’da yasadi. Kendini bir karanlikta buldu. Aciyi tanidi. Yoklugu gördü. “Dogal afet“i ögrendi ama deprem sonrasi yüzyüze geldigi “sosyal afet“i hiç ama hiç ama hiç anlayamadi. Dört kisilik ailesiyle yasadigi haftalar süren kabustan, bir hayirseverin yardim eliyle uyandi. Genç ömrünün ince yolu “çadirkentten baskente“ uzanirken, yasadiklarini yazdi. Içten, yalin ve abartisizdi. Naylon Kösk, bu genç kalemi, Melis Özcan’i bize getiren bir ilk kitap. Bir solukta okuyacaginizdan hiç kuskumuz yok. (Arka Kapak) ’’Ilk kez o gün bir gazete geçirdik elimize. Moralimiz sifira indi. Zaten kocaman bir baslik atmisti: ’’400 Atom Bombasina Bedel!..’’ Kapakara, kocaman yazilarla. Kapkara etmisti yüregimizi. Sonra Tüpras yanginin sonuçlari için bu depremden daha korkunç ve beter olacagini yazmisti. Okkali bir küfür ederek gazete denen o paçavrayi burusturup atti babam...’’ (Kitabin Içinden)
