Cengiz Güleç ve Ahmet Inam için Kavuklu, Pisekâr benzetmesi yapiliyor. Karagöz ile Hacivat dense de dogru olur bu benzetme. Çünkü onlarin sohbetleri, en karmasik durumlari bile bir iki cümleyle özetleyen halk bilgeligini temsil ediyor. Onlari tanidikça yalin olanin ayni zamanda derin olabilecegini, onlari okudukça profesör olmanin “biyikli“ cümleler kurmak demek olmadigini anliyorsunuz. Sohbetlerin kesistigi ortak bir nokta var: yasama ustaligi. Bu yüzden sohbet esnasinda havada uçusan metaforlar, mutlaka bir yasam deneyimiyle somutlaniyor. Ama yasam “sen“ insanlar için o kadar sürprizlerle dolu ki, bir yerden sonra metaforlarin ya da somut deneyimlerin de yetersiz kaldigi görülüyor. Kitabin ismi de bu noktadan hareketle bulundu. Evet, metaforla saadet olmaz, yasamak lazim... Emrah Serbes
