Garip kahkahayı tekrar duyunca elimdeki kitabı bir kenara bırakıp dikkatle etrafıma bakındım. Kış aylarında karşı apartmana taşınan ve yaz başından beri sürekli balkonda oturan beyaz gömlekli adamdan başka kimseyi göremedim. İşle güçle ilgisi olmayan ve sırtı bana dönük oturan bu adam mı atmıştı o çığlığı? Yok canım, ihtimal bile vermiyordum. Ancak geçen gece ağabeyimin benimle yaptığı imalı konuşmayı hatırladım. Ağabeyimin sözleri içimdeki şüpheyi dürtünce adamı yakından gözlemeye karar verdim.
Labirent Dönemeci hayatın çetrefilleşen yollarını, ruhların giriftleşen çıkmazlarını alıp yeni kısır döngülere taşıyor. Bazen basit, bazen karmaşık durumlar olsa da bu çıkmazlar, herkes kendi labirentini taşıyor sırtında. Ve önünde sonunda elleriyle inşa ettiği labirentin esiri oluyor.
