Suskunluk degil, susturulmusluk. Ölüm degil, cinayet. Yillarca korku dolu bir hapishaneye çevrilmis koca bir bölge. Bölgedekiler için hayat demek, korkmak demek. Dünyanin "öteki" yani. Ülkenin "öteki" yani. Ablukaya alinmis bir halk. Kâbus gibi bir gerçegin; hep uzaktan bakilmis, hep görmezlikten gelinmis bir kabusun anlatimi...Suzan Samanci korkunun manifestosunu yaziyor bu kitapta. O korkunç yillara dair bir mideye yumruk hikâyesi Korkunun Irmaginda. Vicdanin terk edildigi bir cografyanin, gerçek kadar sert anlatilan kara tarihi. Unutturulmaya çalisilan her suskunluk için bir çiglik gibi. Üç tarafi denizlerle çevrili bir ülkenin, korkuyla çevrili öteki tarafina dönüyor bu defa yazin: 'Bu roman keske hiç yazilmasaydi, bu kâbus keske hiç yasanmasaydi!'
