Andrei Tarkovski, sanatçiyi ahlâk ayininin atesinde güzelligi yaratarak kendini kutsal bir emanetin temsilcisi gibi gören Puskin’e benzettigini dile getirmisti. Nitekim insanin iç dünyasinda çektigi acinin derinliklerine inen filmleri, peygamber kelamina bürünmüs gibidir. Ülkesini terk edip uzaklara gitmesi ve ömür boyu içsellestirdigi katlanilmasi güç yalnizligi, onu bir kez daha “gözleri; kimsesizligin ve sürgün olmanin acisindan parlayan” sairin peygamberine benzetiyordu. Hâlâ sinemadan bir sey umuyorsak bunu Tarkovski’nin ve onun çizgisini takip eden yönetmenlerin filmlerindeki kayip umudun, resimlerin ruhuna saklanan bir hakikatle siir gibi içimize dogmasina borçluyuz. Kitap, “Sinema oldukça karmasik ve engin bir tür sairliktir” diyen Tarkovski’nin dünyasini çok daha özel ve derin boyutlariyla incelerken, okuru da bu yolculukta yeni kapilar, anlamlar ve hakikatler aralamaya davet ediyor.
