Ne denli büyüyorsa insan, acılarını da o denli kendisiyle büyütüyor. Bir çocuk, bir ağaç ve bir devlet gibi şuursuzca yitiriyor benliğini. Benliğimiz ki büyümekle kendine yapay, yalancı, düzenbaz mevsimler üretir. Her mevsim öteki kardeş mevsime hep hasret besleyerek kavuşmaya çabalarken sonunda kavuşmadan sararan ot yığınına dönüşür, bahar ölür. Hiç var olamazlar artık. Bilmeden gelip geçerler suskunluğumuz gibi.
