Karaduygun, kendi kafasina sigamayandir. düsüncenin yüzyillar içinde tamamlandiginin bilinciyle zamanin kör kuyularina dalmayi göze alir. Dünyaya alisamaz, tahammül edemez, dünyevilesemez. Öç duygusu olmadan dehsete kapilir, igrenmeden ya-dirgar, hamasete kanmaz, için için bagislasa da ayni döngü tekrarlanmasin diye affedemez, sürekli animsar, animsadigi için uyuyamaz, uykusuzluk yüzünden unutamaz. Güzelligi bir lütuf gibi sükranla kabul eder, kötülük karsisinda afallar, dengesini kaybeder, çünkü sevdigi her varligi çok ama çok sever. Onunkisi kozmik bir kederdir. Hiçbir tapinagi yoktur ki canlilik kadar kutsal olsun.Sema Kaygusuz
