Kaf Dağının Kuşları

Kitabin dedigi günler gelip çatti. Babasina dedim, “Kopacaksa kopsun kiyamet; kalalim köyde, gitmeyelim.” Kaçtik da kurtulduk mu? sehrin çöplügü köyden daha mi iyi sanki! “Gitmeyelim” dedim, “askerlere de dagdakilere de katmayalim kendimizi.” Dinletemedim... Komsular, komsu köyler kurtulusa atilir gibi kaçiyordu. “Burada barinamayiz” dedi oglumun babasi, “askerler rahat biraksa dagdakiler birakmaz.” Asker donlular asker mi, dagdakiler hangisi, bilinmez olunca biz de biraktik evimizi, ekinimizi, ekenegimizi... Bahçedeki dallar yemisli kaldi. Köyün çesmesi, çesmedeki yalak... Yalaktan sulanan azalmis hayvanlarimiz... Tasi taragi toplayip bir gün sabahin alaca karanliginda çiktik köyden. Geri dönüp bir kez olsun bakmadim ama ak-limin ortasindaydi köy. Geldik buraya. Gelmeseydik! Iki yil oldu, okula gidemedi yavrum. Köydeyken giderdi. Ögretmeni, arkadaslari onu çok severdi. Basariliydi. Okula gitmedigi zamanlarda kuzularimizi güderdi kuzum. Akilliydi, çaliskandi, geçimliydi… “Korkak!” der, gülerdik severken. O gün yine akranlarindan daha çok kagit, cam, naylon toplamis. Kaç gündür doyasiya yikanmadigini söyledi. Keske hiç yikanmasiydi. Kirlenen bir tek o muydu sanki? Kim-den daha kirliydi, hangimizden? “Havalar da güzel” dedi, “gölün suyu köpük köpük”… O, “göl” deyince ciz etti içim. Bildim. Ölecekti. Gitme, demek istedim, diyemedim. Aklim karisti. “Gitme!” deseydim gitmezdi; beni çignedigi olmamistir kuzumun. Diyemedim, deseydim gitmezdi, ölmezdi. Öldü. Onu ben öldürdüm; asin beni...Gerçi tanimam çocugu. Anasini babasini da tanimam. Yine de bu yöre köyleri benim sayildigindan... Bu yörede, degnegimizi atlayan çikmadi. Hangi partiye demissek silme oy çikarmisizdir. Dedem ne demisse öyle olmus, babam buralarin mühürlü sultani, kitapsiz peygamberi, görülen tanrisiydi. Biz de... Devlet bizi devlet bilir. Evimizden, elimizden hükümet adami eksik olmaz. Otun bittigi toprak bizimdir, otlayanlar da. Çobanlar... Çobanlar bizim çobanlarimiz. Kaçagin her türünde hatirlica payimiz var. Bu, kadim zamanlardan beri böyle... Bir Geylerin degistigini seziyordum. Binlerce yildir degismeyen seylerin degismekte oldugunu... Ama ne? O, tam belli degil. Hayal gibi, düs gibi... Kaçiyorsun, adim atamiyorsun; uzaniyorsun, tutamiyorsun. Kapali bir yerdesin, her yaninda firtina… Bir kimildayabilsen, uykunun agirligini siyirip atacaksin. Olmuyor. Yapisip kaliyor. Uyanamiyor-sun... Önce uykularim kaçti. Kapimin Gu kadar yillik azaplari, onlarin veletleri bize akil verir, yol gösterir oldu. Agizlardaki bütün disler, it disi. Baktim olacak gibi degil, sen de bir gözünü yum dedim kendime... Derken adimiz “yavuz”a çikti devlet gözünde. Paraya para demedim; yoksa geçmisimiz bes para etmeyecekti. Iki basi bir tutmaliydim. Tuttum... Zaman zaman darda kalmadik mi, kaldik. Yirttik ama kolay olmadi. Simdilik paçayi siyirdik gibi. Simdilik... Kurtulduk sayilir. O çocuk, ölümden kurtulamadi. Ilmegin son ucuydu. Öldü. Sanki gezden, arpaciktan bakan benim gözümdü; teti-ge çöken ben... Onu ben öldürdüm. Kimseler duymasin; kesin beni... Seyh elinde kan olur mu demeyin. Elimize kan bulasmaz bizim. Peki, tirnak diplerinde katmerlesip kuruyan ne? Damla damla akan? Güldür onlar gül. Gülmeyin; daha simdi topladim dikenler arasindan. Bizim elimizin kizilligi gülden… Ölümü tasiyan kan, akisini sürdürür; kalmaz yerinde. Nerede bir kanli ölüm varsa orada kirmizi bir gül açar. Bir bakarsin tas kesilir, bir bakarsin akar, ellere çikar. Göz görmez kuytularda yuvalanir kalir da sasirir insan... Bilirsiniz. Seyh; verendir, alandir, bilendir, bakmadan görebilendir. Su kadar cumhuriyette bile devletin vekili, Muhammed?in Bekir?i, Tanri?nin görünen gölgesi; kadim zamanlardan beri... Zaman akiyor, dünya degisiyordu. Gördüm. Islak sabun kalibina basmisim sanki. Korkmadim desem yalan olur. Korktum. Korktum ve düsündüm: Dünya akiyordu. Ben de degismeliydim, hiç degilse degismis.

Ürün Adı: Kaf Dağının Kuşları
Ürün Kodu: 9786054989300
Yazar: Ali Ozanemre
Basım Yılı: 2014
Kapak Türü: Karton Kapak
Sayfa Sayısı: 120
Kağıt Cinsi: Kitap Kağıdı
Çevirmen: