Yüreğine kulak verdi, kırık... Döndü arkasına baktı, yapayalnız. Başını kaldırdı gökyüzüne baktı, masmavi… “Olsun” dedi. “Daha yarın var, yarını yaratan var. Yaradan varsa umut da var. Hadi rastgele... ” dedi, umuda doğru yol aldı. Sen, ben, o, biz, siz, onlar; ne fark eder? Hepimiz insanız. Hangi şahıs zamirini kullanırsan kullan, insan olmak yetmez mi? Kadın erkek sıfatını bir kenara bırakırsak, geriye sadece insan kalır. Bu kitapta “ben” var ama egosuyla söylenen “ben” değil. Ölümüne doğruları haykıran bir kahraman bulacaksınız, bu yüzden de başım beladan kurtulmuyor. Doğruları söyleyince beni akıl ve ruh hastası diye hastaneye sevk ettiler. Kitabı okuduktan sonra belki sen de, sen de bana katılırsın, doğruyu söyleyenler olarak biraz kalabalıklaşırız, ne dersin?
