“Uyudu, uyandı. Uyudu ve diledi; hiç uyanmamayı…” Göl Evleri’nde yaşanan dehşetin üzerinden iki yıl geçmiştir. Karanlık ve suretleri artık geride kalmıştır.
Baria ve Kayla, temeli geçmişlerinin üzerine inşa edilen hayatlarını sürdürürken gölge çocuklar aniden garipleşmeye başlar. Ruhsuz bu kabukların parazitlenmesi, kaybıyla baş edemeyen birinin saplantısını gün geçtikçe büyütür ve doğumla ölüm arasındaki bağ en nihayetinde kurulur.
Karanlık belli ki hiç gitmemiştir, zayıf anları kollamak için daima pusuda beklemektedir.
