Menteşeleri gıcırdadı yeniden dünyanın, birkaç çivisi daha dökülüp yuvarlandı kimsenin göremeyeceği yerlere. Kadim lanet çağırıldı iblislerin dudağından. Aşka ölümü denk ettirdi annemin fısıltıları. Kapkara bir çiçek açtı cehennemin ortasında, adı aşk kondu. Bir anne, bir baba, bir evlat yuttu o çiçek, o aşk. Tohumunu da lanetli kıldı elbet. Ben annemden ne gördüysem ezberledim. İntikam hırsıyla yüreği kasılmışlar anlar beni. O intikam ki en kadim meleği cennetinden etmiş, diline korlar serpmiş. Meleklerin şahının bile karşı koyamadığı bir duygu yüzünden şimdi beni kim suçlayabilir ki?
