Kaç kişiyi yolcu ettim kalbimden kaç kişiyi uğurladım ruhumun bir köşesinden gözyaşlarıyla. O kadar çok ki ben bile hatırlamıyorum artık sayısını ama insan buna da alışıyormuş zamanı gelince. Bağışıklık kazanıyormuş. Belli bir zaman sonra can acıtmıyormuş o gidişler. O kadar çok giden olunca öğreniyormuş insan daha az acıyla yolcu etmeyi. Belki tekrar geri gelir, “nasılsa döner” demekle avunuyormuşsun, sonra o avunmaların da gelip geçici olduğunu öğrenmek zorunda kalıyormuşsun. İnsanın seferleri, insan seferi hiç bitmiyormuş. Öğrendim ki gerçekten giden geri gelmiyormuş...
