“... Iki ay sürekli çalistim öykü üzerine ve, bitirir bitirmez, bir tek cümlesini okumadan, müsveddesini toplayip masamin en alttaki çekmece gözüne sakladim. Düsünmüyorum öykü üzerine. Kompozisyonundan, alisilmis öykü sinirlari içinde kalip kalmadigindan emin degilim. Teknik yapisi disinda stili, sanatsal degeri üzerine de düsünmüyorum. Düsünmeye gerek duymuyorum. Ne ki, öyküyü yazdigim sürece, ihtiyar Savasçi ve Melek hanimla birlikte, kendimin de bugünkü Gurzuf’a ve Kiziltas’a döndügümü, ötekiler gibi, kendimin de cenaze törenine katildigimi, ve ötekilerle birlikte Gurzuf’un anacaddesinden geçip bayirdaki eski mezarliga girdigimi hisseder gibi oluyorum. Öykünün degeri mi? Önemli degil. Bu kadari yeter bana. [Cengiz Dagci,Yansilar-3, Nisan l989]“ (Tanitim Yazisindan)
