Proust’un, “Sanatin yüzde onu ilhamsa, yüzde doksani çalismadir“ sözünü dogrularcasina, çalisa çalisa, yaza yaza buldu kendi “hayâlhanesini“. Çok sey var hayâlhanesinde. Ask ve tutku var elbette ama bir o kadar da sosyal patlamalar var. Ve kitaba adini veren hayal evinin yaninda bir kelime daha var, enigmatik, esrarengiz ve tuhaf : Çilekes dervisler gibi gün saydigindan mi “yüz-gün“ dedi? Sairlerin ortak haleti ruhiyesi olan melankoliye kapildigindan mi “y-üzgün“ dedi? Yoksa hayallerinin gemisinde yüzdügünden mi “yüzgün“ dedi? Kitabi kapattiginizda, hayâlhanesinden çikma bir sürü hüzünlü metafor dolanacak beyninizde: “Muhabbetine vurgun yemis sevdasi“, “müebbet takside böldügü cümleleri“, “bembeyaz bir körlükle örttügü pencereleri“, “zamandan hizli akmis çocuklugu“ uzun süre yanibasinizda kalacaklar. (Tanitim Bülteninden)
