Ferdâ senin; senin bu teceddüd, bu inkılâb... Her şey senin değil mi ki zâten?.. Sen, ey şebâb, Ey çehre-i behîc-i ümîd, işte ma’kesin Karşında: bir semâ-yı seher, saf ü bî-sehâb, Âgûş-i lerze-dârı açık, bekliyor... Şitâb! Ey fecr-i hande-zâd-ı hayât, işte herkesin Enzârı sende; sen ki hayâtın ümîdisin, Alnında bir sitâre-i nev, yok, bir âf-tâb, Âfâka doğ, önünde şu mâzî-i pür-mihen Sönsün müebbeden.
