“Çok saskin ve mutluydum. Yaptigim resimler o kadar saçma geliyordu ki bana, üzerlerinde düsünmüyordum bile. Ama demek gerçegine biraz da olsa benziyorlardi, Rüzgâr kendini tanimisti. Hem o anladigina göre babam da anlamis olmaliydi. Sanirim bu kez de babama karsi rezil olmustum. Simdi onun yüzüne nasil bakacagim, diye düsünürken Rüzgâr, agaçtan iki sulu, yemyesil elma kopardi. Elmalari neseyle isirdik.Hayatin o buruk ama tatli, sekerli ama eksi tadinin dilimdeki etkisiyle neseyle ürperdim. Disim elmanin kabugunu delmis, bembeyaz özüne ulasmisti. Çekirdeklerine yetistigim zaman da bana ayni mutlulugu yasatan insanlar olmasini diledim çevremde ya da zihnimde.”
