Hayir, hayir! Kitap filan degil. dudagindaki kirmizi ruj. Nereden bilsinler o kirmizinin hangi kirilganligi örttügünü? Yine nereden bilsinler sabahlari yüzünü yikar yikamaz o ruju sürdügünü? Gülde göz kamastiran kirmizi, senin dudaginda neden egreti bir yosma?…Yüregini yiyip bitiren kuslarin gagalarindan topladi eksiklerini. Suyun umarsiz dalgalarina yerlestirdi teker teker. Ek yerlerinde usulca bas gösteren alçak gönüllü mavilerin, yesillerin üstlerine, uzunlamasina yatirdi süregen yalnizligini. Su, olaganüstü yagmur özlemleriyle akitti içinden disina geçmisi. Kadin, bir yerlere sigdiramadigi düslerini, sonsuz açligini koyuverdi suya… Tüm daralma anlarinin çigligini gökyüzüne…
