Zaman tünelinde yolunu kaybeden bir şairdir Mertcan Karacan... Ne zaman bir şiirini okusam, 1950’li yılların bir şiir dergisini elimde tutuyor hissine kapılırım. Mertcan’ın şiiri o yıllarda mı kaldı? Hayır... Doğanın, insanların, İstanbul’un, hayatın kirlendiği bir dönemde, tertemiz bir şair yüreği taşıyor Mertcan Karacan. 2000’li yılların şiirinde çok sık rastlamadığımız bir lirizm var dizelerinde. O denli duyarlı, sıcak, naif... Ve, o denli kırılgan.
Şiirlerini sanki, bir zamanlar şairlerin uğrak yeri olan Beyoğlu kafelerinde yazıyor. Ya da, Rüştü Onur ve Muzaffer Tayyip Uslu ile İstanbul’a doğru yolculuk yaptığı otobüs molalarında... İskeleye yanaşmakta olan bir vapur dumanına baka baka, ya da...
Mertcan Karacan... Adında ve soyadında iki can var şairin. Biri, şiirimize can veriyor; öteki, şiirimiz için can simidi.
