“Arkadaslar bizim yüzümüzden dersin iptal edildigini anlayinca yavas yavas sinifi terk etmeye basladilar. Sinifta iki basörtülü yapayalniz kalmistik. Giden arkadaslarin gözünde artik biz sinifin en çaliskan iki kizi degil, “dersi sabote eden türbanlilar’dik...“ “Bu zulüm, hepimizi birer aksiyon adami yapip çikardi. Oysa eskiden pek de farkimiz yoktu digerlerinden. Bir namazimiz, bir de basörtümüz vardi. En çok derslerimizle ilgilenirdik. Bazen de kültürel faaliyetler...“ “Basörtüsü benim bir parçam. Onu takmazsam kendimi çiplak hissedecegimi biliyorum. Ve onu çikardigim anda benden geriye bir enkazin kalacagini da biliyorum. Hiç günah islemiyor degilim. Ama hiçbirisi basini açmak gibi degil, onlarin sürekliligi yok. Oysa basörtüsünü çikardigimda, her sabah aynaya bakarken günahkar bir yüze bakiyor oldugumu hissetmek beni mahvedecektir...“ (Arka Kapak)
