Aşk rüzgârında kanat çırparken sevdiği adamın yüreğinden kovulduğunda, her şeyin bittiğini sandı Zeynep. Buz tutan kalbine aşkı işleyen mavi bakışlar gözlerinden çekildiğinde, sonsuz kâbusuna yeniden tutsak edildiğine inandı Rüzgâr.
Oysa onların masalında ayrılık bir son değildi.
Aylar sonra her şeyin başladığı yerde yeniden karşılaştıklarında da kaderleri o masalı en baştan yazmaktı. Ve unutmamaları gereken bir şey daha vardı.
Onlar için masalın sonu aslında sonsuzluğun başlangıcıydı.
"Aşk sadece seninle güzel, seninle olan her şey içinde sen varsın diye güzel… Seni sevmek, kendimi sevmeye başlamam demek. Seni sevmek, aklımla kurduğum bir hayalin kalbimde can bulması demek. Seni sevmek çok güzel, Zeynep’im. Seni sevmek bu hayatta senin kadar güzel olan tek şey!"
“İstediğin buysa eğer… Üzgünüm ama biz arkadaş falan olamayız, Zeynep. Biz olamadıysak… Biz olamıyorsak eğer seninle ben, hiçbir şey olamayız artık!”
